Οι Ψυχολογικές Επιπτώσεις Του Διαζυγίου Στο Παιδί

Άρθρο: Σοφία Ηλιοπούλου

Ψυχολόγος MSc

Ζούμε σε μια κοινωνία που το ποσοστό των διαζυγίων φαίνεται ολοένα να αυξάνεται και να επηρεάζει τη ζωή του εν διαστάσει ζευγαριού και των παιδιών πρωτίστως, που έρχονται αντιμέτωπα με πρωτόγνωρα για εκείνα συναισθήματα (θλίψη, θυμό, ανασφάλεια κ. ά.) και μάλιστα όχι από επιλογή. Αναμφισβήτητα ένας χωρισμός αποτελεί μια τραυματική εμπειρία για όλη την οικογένεια, γι’ αυτό συχνά υποστηρίζεται η άποψη πως οι γονείς οφείλουν να μένουν μαζί για τα παιδιά. Αν λάβουμε όμως υπόψη τις συγκρούσεις που ενδέχεται να λαμβάνουν χώρα σε τέτοιες περιπτώσεις, μια ενδεχόμενη λύση του έγγαμου βίου μπορεί να αποβεί πολύ ανακουφιστική για τα παιδιά.

Οι επιπτώσεις ενός διαζυγίου ποικίλουν ανάλογα με το αναπτυξιακό στάδιο των παιδιών τόσο σε συναισθηματικό όσο και σε συμπεριφορικό επίπεδο, χωρίς βέβαια να παραβλέπουμε την επίδραση της ιδιοσυγκρασίας τους. Στην καθημερινότητά τους σίγουρα θα κληθούν να διαχειριστούν και να αντιμετωπίσουν δύσκολα συναισθήματα όπως είναι ο φόβος και το άγχος, ίσως με τη μορφή διαταραχών ύπνου (εφιάλτες), της επιθετικότητας, της εριστικότητας κ.ά.

Παρότι τα παιδιά μπορεί να βρίσκονται σε ένα αναπτυξιακό στάδιο σχολικής ηλικίας που η γνωστική τους ικανότητα να τους επιτρέπει να αντιληφθούν όλα όσα εκτυλίσσονται, αυτό δε συνεπάγεται τη δυνατότητά τους να τα κατανοήσουν κιόλας συναισθηματικά. Ενδεικτικά σε αυτή την ηλικία οι αντιδράσεις τους γίνονται αντιληπτές μέσα από την πτώση της σχολικής τους επίδοσης, την τάση να πάρουν μέρος στις συγκρούσεις των γονέων ή τα συναισθήματα ντροπής και απόρριψης που ενδέχεται να νιώθουν.

Όσον αφορά την εφηβική περίοδο, που από μόνη της αποτελεί μια φάση μετάβασης και αλλαγής με ποικίλα συναισθήματα, ένα διαζύγιο βιώνεται αρκετά πιο έντονα σε σχέση με τα άλλα αναπτυξιακά στάδια. Εκ των πραγμάτων βρίσκονται σε μια διαπραγμάτευση της αυτονομίας τους και των διαπροσωπικών τους σχέσεων, με αποτέλεσμα μια εν λόγω κατάσταση να εντείνει τα συναισθήματα ανασφάλειας και θυμού, με απόρροια να στρέφονται στους σημαντικούς άλλους για υποστήριξη κι όχι στο οικογενειακό τους περιβάλλον.

κάθε περίπτωση, όσο κι αν η επιθυμία των γονέων είναι τα παιδιά τους να μείνουν ανεπηρέαστα, δε δύναται να προστατευθούν σε τέτοιο επίπεδο. Είναι σημαντικό όμως να κατανοούνται τα συναισθήματά τους και να εξακολουθούν οι γονείς να νοιάζονται και να φροντίζουν τα παιδιά τους κι όχι να τα καθιστούν φερέφωνα δικών τους σκέψεων και συναισθημάτων.

Προτεινόμενη βιβλιογραφία:

Dominian, J., (1998). Μαθήματα γάμου. Μετάφραση: Σ. Μεταξάς. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.
υμεού, Μ., (2005). Το στρες και οι επιπτώσεις του σε παιδιά χωρισμένων γονέων. Αδημοσίευτη διπλωματική εργασία. Λεμεσός: Νοσηλευτική Σχολή Τεχνολογικού Παν/μίου Κύπρου.
Χατζηχρήστου, Χ., (1999). Ο χωρισμός των γονέων, το διαζύγιο και τα παιδιά: Η προσαρμογή των παιδιών στη διπυρηνική οικογένεια και στο σχολείο. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.

Απο το ηλεκτρονικό περιοδικό Animartists http://www.animartists.com